کی رفت ؟کی مرد؟
وقتی که آسمان کلاه شب را بر سر گذاشت، ماه با خمیازه ای طولانی
ورودش را اعلام کرد و ستارگان رقصنده بزم را بر پاکردند. به دیدارش
رفتم! قرارمان روی دریا بود فرشی از مهربانی زیر پایش بود اما پاره
بود گوشه اش!
راه طولانی بود و من تا آنجا را دویده بودم! نفس نفس می زدم! نگاهم
کرد و خندید!
گفتم: عذرم را بپذیر راه طولانی بود دیر رسیدم؟ خندید! تکه ای از ابر رااز
آسمان چید اشکش را در گلویم چکاند نفسم که تازه شد! او میخندیدو
ذوق میکرد اما نه ،بازتاب نگاه من در چهره ی او بود!
این با راو بود که گفت : این همه نفس نفس زدن برای دیدار من بهرهچه
بود؟؟
گفتم بال می خواهم! دو بال برای پرواز....!!!
مرا دو بال می دهی؟؟! گفت: در ازایش چه می دهی!
با لرزشی در صدا که حاصل خوشحالی بی وصفم بود گفتم هر چی
گویی!
عزم رفتن کرد و گفت وعدهی دیدار بعدیمان بالای قاف بالهایت در آنجا
منتظرند!
وصف حالم! از زبان خارج است. گفتم: ازایش! در ازایش چه دهم!!
گفت مشتی مهربانی تا وصله زنم بر فرش زیر پایم!!!
شوق از این خواستهی نا چیزش وجودم را لبریز کرد!!
چشم که گشودم همه جا روشن بود!! انگار ماه خوابش برده
وبزم ستارگان به آخر رسیده از آن س نگاهم به دنبال مشتی مهربانی
به همه جا سرک می کشید!گوش هایم برای شنیدن صدای پایش
هیچ حتی صدای نفس هایم را نمی شنید دستانم برای طلب کردنش
به همه جا دراز بود و قدم هایم از آسمان به زمین و از زمین به آسمان
اوراجستجو می کرد!!
انگار دیر رسیدم! می گویند خیلی وقت است جمع کرده و رفته ! اما
کسی از نبودش گله نمی کرد !کسی دلتنگش نبود!
چه ساده بود دلم که ذوق کرد برای خواستهی ناچیز ش !!!
چه ببرم تا وصله ی فرش زیر پاییش کند !من منتظر خواهم
ماند تا مشتی مهربانی بیابم!
آنگاه با افتخار به قاف می روم آن را وصله ی فرشش می کنم و به او
قول می دهم او را که از دست ما آدم ها به ناکجا آباد رفته برگردانم
بر روی دستم زدم تا وعده ام را یادم نرود اما دیروز اعلامیه ی فوت اورا
روی دیوار روحمان دیدم !
راستی خبر داری کی رفت کی مرد مهربانی؟
